Δισκοκριτική : Agnostic Front - "My Life, My Way" (2011)

Μετά από σχεδόν 30 χρόνια στη σκηνή, 15 στούντιο άλμπουμς και 3 επισκέψεις στη χώρα μας, πιστεύω ότι οι Agnostic Front δε χρειάζονται συστάσεις...ή μήπως χρειάζονται ;-).

Δε το έχω κρύψει ότι οι Agnostic Front είναι ένα από τα τρία συγκροτήματα που με έχουν επηρεάσει περισσότερο, οπότε δε μπορώ να είμαι αντικειμενικός ή θα τους αποθεώσω ή θα τους θάψω αν με απογοητεύσουν στο ελάχιστο γιατί έχω μεγάλες απαιτήσεις.

Μέχρι τη Παρασκευή, 4 Μαρτίου 2011, εάν μου ζήταγε κάποιος να διαλέξω ποιο hardcore άλμπουμ θεωρώ καλύτερο όλων των εποχών χωρίς σκέψη θα απαντούσα αμέσως το “One Voice” των Agnostic Front που κυκλοφόρησε το 1992 και στην ουσία όρισε και τον ήχο όλης της σκηνής της Νέας Υόρκης (δείτε τη είχα γράψει σε ένα από τα πρώτα posts του Rock Nation).

Περίμενα πως και πως να κυκλοφορήσει το My Life, My Way γιατί και τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους (“Another Voice”, “Warriors”) εμένα μου άρεσαν αφού είχαν ξαναεπιστρέψει στο γνώριμο ήχο τους και είχαν περιορίσει τους punk και oi! πειραματισμούς τους, που μπορεί από πλευράς εμπορικότητας να είναι καλοί αλλά δεν είναι Agnostic Front.

Ενα πράγμα με ανησυχούσε μόνο, οι πολλές συνεντεύξεις, οι ατάκες του στυλ “βγαλαμε το καλύτερο δίσκο μας”, “θα το λατρέψετε” κλπ. Και ως γνωστόν όπου ακούς πολλά κεράσια κράτα και μικρό καλάθι. Οπότε η αγωνία μου ήταν διπλή. Περίμενα το καλύτερο και το χειρότερο(μετριότητες δε γίνονται δεκτές).

Τελικά τα κατάφεραν μετά από 19 χρόνια! Στους δύο προηγούμενους δίσκους φαινόνταν η προσπάθεια να ξαναγράψουν ένα άλμπουμ αντάξιο ή καλύτερο του “One Voice” άλλωτε προσπαθόντας να το αντιγράψουν επιστρατεύοντας μέχρι και τον τότε κιθαρίστας τους Matt Henderson (στο δίσκο “Αnother Voice”) και άλλωτε προσπαθόντας να προχωρήσουν μπροστά με βάση και έπνευση εκείνο το θρυλικό δίσκο τους (στο “Warriors”), αλλά και στις δύο προηγούμενες προσπάθειες παρόλο που το αποτέλεσμα ήταν πάρα πολύ καλό...κάτι έλειπε. Τι ήταν αυτό; To συναίσθημα θα απαντήσω. Στο “My Life, My Way” σταμάτησαν να προσπαθούν να επαναλάβουν επιτυχίες του παρελθόντος, δέχτηκαν ότι έχουν εξελιχθεί και σα μουσικοι και σαν άνθρωποι, άφησαν τα νέα μέλη τις μπάντας ελεύθερα, έδεσαν όλα τα στοιχεία του ήχου τους από το πρώτο μέχρι και το προηγούμενο δίσκο τους και απλά έπαιξαν αυτό που ξέρουν!

Δυστυχώς για όλους αυτούς της νέας γενιάς που το παίζουν hardcore πατέρες και μόνο hardcore δε παίζουν (και αναφέρομαι κυρίως σε κάτι μπάντες τύπου Hatebreed αλλά και στους ίδιους τους Hatebreed), o πήχης ανέβηκε κι άλλο και τα όρια αυτής της μουσικής επαναπροσδιορίστηκαν και αυτό που πλασάρετε στις μέρες μας για hardcore ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ μεσα σε αυτά τα όρια!

Μπορεί να ακούγομαι απόλυτος αλλά αυτή είναι η άποψη μου μετα από 2 χρόνια λιγότερα από τους Αgnostic Front ενασχόλησης μου με αυτή τη σκηνή.

Προσωπικά εάν μου ζήταγε κάποιος να διαλέξω ποιο hardcore άλμπουμ θεωρώ καλύτερο όλων των εποχών χωρίς σκέψη θα απαντούσα αμέσως το “My Life, My Way” των Agnostic Front που κυκλοφόρησε τη Παρασκευή, 4 Μαρτίου 2011.

Δε θα μπώ στη διαδικασία να ξεχωρίσω κάποιο ή κάποια συγκεκριμένα τραγούδια γιατί δε γίνεται, όλα μου αρέσουν. Ολα έχουν κάτι να πουν και μουσικά και στιχουργικά. Aπό το πιασάρικο και πολύ προσωπικό..και πορωτικό  "My Life My Way" εώς το " That’s Life" που είναι λες και το είχαν ξεχάσει στο συρτάρι από την εποχή του πρώτου άλμπουμ τους "Victim In Pain". Ολη η ιστορία της μπάντας σε ένα δίσκο ακόμα πιο ώριμο, αληθινό και βγαλμένο από τη καρδιά ως κατάθεση ψυχής!

1 - City Street 2:22
2 - More Than A Memory 2:39
3 - Us Against The World 2:16
4 - My Life My Way 3:51
5 - That’s Life 1:20
6 - Self Pride 3:13
7 - Until The Day I Die 2:20
8 - Now And Forever 2:51
9 - The Sacrifice 2:59
10 - A Mi Manera 2:50
11 - Your Worst Enemy 2:20
12 - Empty Dreams 2:19
13 - Time Has Come 2:51

CyCo Alx