Οι Hatebreed είναι μια ειδική περίπτωση μπάντας που παρόλο που τους σέβομαι καθώς υπήρξα από τους πρώτους "θαυμαστές" τους όταν πρωτοεμφανίστηκαν, κατέληξα να τους αντιπαθώ. "Πρωτοδισκάκιας" ...αλλά έχω τους λόγους μου με τους συγκεκριμένους.
Οι λόγοι είναι ο εξής ένας, δημιούργησαν άθελα τους ένα σκασμό από ιδιώματα όπως το metalcore, beatdown κλπ που στη μεγάλη τους πλειοψηφεία στηρίζονται σε μια gangsta rap νοοτροπία με heavy metal συμπεριφορά. Δεν είναι αυτό το δικό μου hardcore πάντως. Με τα χρόνια οι ανησυχίες του Jasta τον έκαναν να ξεφύγει τελείως και οι Hatebread να παίζουν ότι άλλο εκτός από hardcore, με αποκορύφομα τον προσωπικό του δίσκο που έβγαλε πέρσυ και από σεβασμό στο πρόσωπο του δε μπήκα καν στο κόπο να σχολιάσω (και του έκανα τα μουτρα κρέας...αλλά τέλος πάντων!). Δεκτό, καλλιτεχνικές ανησυχίες ειναι αυτές, σε όποιον δεν αρέσει απλά δε το ακούει.
Ολα τα παραπάνω τα έγραψα για να βοηθήσω να κατανοήσετε το τρόπο που σκέφτομαι. Δε θα είμαι δογματικός και θα μιλήσω για το "The Divinity Of Purpose" αντικειμενικά.
Οι Hatebreed ξαναέβαλαν το core στη μουσική τους και κάνουν ένα δυναμικότατο comeback για τους παλιούς τους "φίλους". Αν δε σου άρεσαν στα '90ς, δε θα σου αρέσουν ούτε και τώρα και σταμάτα να διαβάζεις, για όλο τον υπόλοιπο κόσμο το "The Divinity Of Purpose" έχει θέμα!
Φυσικά και το metal στοιχείο δε λείπει από το δίσκο, τα κοφτά ογκώδη riffs ήταν πάντα στο μενού τους καθώς ξεπήδησαν και σε μια εποχή όπου δέσποζαν μπάντες όπως οι Pantera, Biohazard, Fear Factory και Μachine Head. Και αυτά ακριβώς τα ακούσματα είναι που χαρακτηρίζουν το άλμπουμ, πάντα βέβαια από τη hardcore οπτική γωνία των Hatebreed.
Σε γενικές γραμμές η νέα δουλειά των Hatebreed δεν θα μας δείξει κάποιο νέο μουσικό μονοπάτι, μάλλον οι ίδιοι δείχνουν να ξαναπέρνουν το σωστό δρόμο. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κάκο, πόσοι και πόσοι έκαναν τεράστια καριέρα παίζοντας τα ίδια και τα ίδια (και άλλοι τόσοι προσπαθόντας να παίξουν σα τους Hatebreed). Αυτό που κάνει τη διαφορά στο "The Divinity Of Purpose" είναι η "φρεσκάδα" και η όρεξη της μπάντας να ξαναγυρίσει στις ρίζες της.
Δυναμικές συνθέσεις, το άλμπουμ δε κάνει κοιλιά σε κανένα σημείο με highlights, αν μπορούμε να πούμε πως υπάρχουν τέτοια αφού όλα τα κομμάτια είναι επιπέδου από καλά εώς πάρα πόλύ καλά, το Bioharard-ικο Indivisible, το ογκοδέστατο Honor Never Dies, το ομώνυμο The Divinity Of Purpose με τη 90'ς αισθητική και το γαμάτο riff και φυσικά το single και εναρκτήριο τραγούδι του δίσκου Put It In The Torche.
CyCo Alx
Αξιολόγηση : 8/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου