Για μένα αυτό είναι το hardcore. Ο προγναθισμός του τραγουδιστή Στεφάν Μπεζάκ, η ουλή στο πρόσωπο του μπασίστα Πασκάλ Παστόρ, οι ροχάλες του κιθαρίστα Νταμιάν. Για μένα αυτό είναι το hardcore.
Σκάψιμο της σκηνής, κανένα γλείψιμο στους θεατές που πλήρωσαν εισιτήριο, καμία συνθηκολόγηση με οποιαδήποτε έννοια εμπορικότητας και ψευδο-performance. Για μένα αυτό είναι το hardcore. Σε μια ώρα συναυλίας οι Kickback δίδαξαν τις βασικές αρχές του είδους χωρίς κάν να υψώσουν το χέρι στους θεατές. Πώς το hardcore απευθύνεται απευθείας και αμεσολάβητα στα ανθρώπινα ένστικτα. Ωμή βία, σκοτεινιά, φόβος, λίμπιντο, θάνατος. Λέξεις σκορπισμένες μέσα στην αόρατη παρτιτούρα των Kickback. Η ενέργειά τους αστείρευτη. Όχι για να την πουλήσουν για ένα κομμάτι χαρτί που γράφει 14€ απάνω (εξαιρετική τιμή για να πούμε την αλήθεια). Όχι ρε μάγκες. Δεν πουλιούνται όλα και δεν πουλιόμαστε όλοι ακόμα και αν μας έχει γαμήσει η κρίση. Αυτό το εκρηκτικό μείγμα κάβλας, μουσικής, σάτιρας και δαιμονισμένης ενέργειας έβγαινα από μέσα τους. Κατευθείαν από τα πνευμόνια, το στομάχι, το μυαλό και τα αρχίδια. Για μένα αυτό είναι το hardcore. O Στεφάν Μπεζάκ δεν είναι ο ιδανικός performer. Είναι όμως ένας από τους αληθινότερους που έχω δει. Δεν σταματούσε να γλύφει το μεσαίο του δάκτυλο και να πιάνει τα απαυτά του. Έτσι είναι ρε φίλε. Πρέπει πρώτα να ειρωνευτείς τον εαυτό σου για να δουλέψεις μετά τους άλλους. Δεν θα δίναμε σημασία σε όλα αυτά όμως αν την Πέμπτη 26 Οκτωβρίου οι Kickback δεν έσπαγαν μουσικά. Το setlist τους περιστρεφόταν κυρίως γύρω από τους δυο τελευταίους τους δίσκους με την κομματάρα «Sideshow» να ξεχωρίζει από το «No Surrender» και το «Cavalcare La Tigre» από το τελευταίο τους άλμπουμ «Et Le Diable Rit Avec Nous». Για μένα όμως αυτό είναι το hardcore. Ένα είδος που δεν κοιτά πίσω και δεν μοιρολατρεί. Αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά οι Kickback. Σε 21 χρόνια ύπαρξης έχουν βγάλει τέσσερις δίσκους και ένα EP. Λίγα είναι τα ίχνη τους από το παρελθόν. Δύσκολα μπορείς να βρεις τις σκιές του παρελθόντος τους, να βρεις τα πατήματά τους στο χρόνο. Ζούνε για το τώρα και το απέδειξαν. Η καλύτερη στιγμή του live τους ήταν για μένα το «Heaven and Hell» (από τον δίσκο «Forever War» του 1997), το οποίο είναι το ορόσημο της καριέρας τους και ένα τραγούδι-σταθμός για το hardcore γενικότερα. Περικλείει μέσα στα υβριδικά του riff το μουσικό μπαστάρδεμα των Kickback που λατρεύω. Black metal έρεβος, ταμπούρο που σε στέλνει συστημένο για ωριλά, cursed ψυχολογία, αργόσυρτο doom θάνατο, την υψίφωνη αγανάκτηση του Στεφάν Μπεζάκ. Αυτό είναι το hardcore για μένα ρε μάγκες. Μπορεί να ήμασταν 150 άτομα άντε 200 άτομα στο An Club. Και τι να λέει… Ζήσαμε μια συναυλία που έχει μετατραπεί ήδη σε βίωμα. Αυτό είναι το hardcore για μένα. Λίγοι άνθρωποι. Πολύ ψυχή. Έτσι δεν είναι και η ζωή άλλωστε;
Για την ιστορία, τη συναυλία άνοιξαν οι Delete The Mass, τό ύφος τους grind core/crust, μου θύμισαν πολύ Extreme Noise Terror με τους δύο τραγουδιστές. Γεμάτοι ενέργεια και κέφι ήταν το καλύτερο ξεκίνημα για το live.
Aκολούθησαν οι Πατρινοί I WantYou Dead όπου έπαιξαν αρωστημένα τα ήδη αρωστημένα τραγούδια τους και εντυπωσίασαν τους πάντες με το παίξιμο τους. Δεν έχω να πω τίποτα παραπάνω.Πριν την εμφάνιση των Kickback είχαμε κι ένα διάλειμα για διαφημίσεις του σπόνσορα της συναυλίας, μιλάω για τους Eden Demise. Δεμένο παίξιμο, στημένη σκηνική παρουσία αλλά όπως λέει πολύ όμορφα ο Γιάννης πιο πάνω, το hardcore είναι και πολλά άλλα πράγματα όπου η μεγάλη πλειοψηφία του κοινού δεν έδειξε να τα βρήκε στο πρόσωπο των Eden Demise.
CyCo Alx
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου