Πρώτο άλμπουμ (και έκτο συνολικά) μετά από δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια απραξίας για τους "πατέρες" του ευρωπαϊκού hardcore. Kάπου στα '90ς όταν και ήταν στα πάνω τους, οι Αμερικάνοι τους χαρακτήριζαν ευρωπαίους Madball και όχι τυχαία.
Για εμένα προσωπικά οι Ryker's ήταν μεγάλη αδυναμία και η ανυπομονησία να ακούσω το νέο άλμπουμ είχε βαρέσει κοκκινο. Ούτε το κατέβασα, ούτε έψαξα ν'ακουσω κάτι πέρα από το ομώνυμο "Hard to the Core" που είχαν δώσει οι ίδιοι μέχρι να το πάρω στα χέρια μου.
Η βελόνα πέφτει πάνω στο βινύλιο και είναι αυτά τα 1-2 γαμημένα δευτερόλεπτα ησυχίας, με τις παρεμβολές των σκρατς, που σου φαίνονται αιώνας όταν αδημονείς ν'ακούσεις κάτι. "The World As I See It Today" είναι η πρώτη κατάθεση του Kid D και της παρέας του και σας διαβεβαιώ ότι ο κόσμος των Ryker's δε διαφέρει και σε πολλά από το βίαιο (μουσικά) παρελθόν τους.
Ο λόγος φυσικά είναι γιατί αυτοί οι τύποι ήταν,είναι και θα είναι "Hard to the Core" μέχρι τέλους...και κάπως έτσι έγραψαν τον νέο ύμνο τους.
Θυμίζουν σε όσους το ξέχασαν ότι πέρα από τη μουσική αλλά με τη μουσική σαν όπλο, ονειρευόντουσαν να αλλάξουν το κόσμο και πως "Υοu can't Kill A Dream".
Ο χρόνος γιατρεύει ("Τime Heals..") μας λένε σε ένα κάπως πιο προσωπικό ύφος, αλλά οι δυσκολίες σε κάνουν σκληρότερο και πιο δυνατό...και για να χαλαρώσουμε λιγάκι, λίγο Oi! για την ομάδα μας, που δε πρόκειται να την αφήσουμε ποτέ να περπατήσει μόνη (οι παλαιότεροι ήδη έκαναν τους απαραίτητους συνειρμούς), ποτέ δεν έβλαψε κανέναν. "Divided By Colours" το κομμάτι και λέει για πολλά περισσότερα από απλά για μπάλα.
Ακολουθούν ενέσεις ηθικού και αυτοεκτίμησης με το "Born To Fly", ενω με τo "Slave Cruel World" πέρνουν σαφέστατη πολιτική θέση (πόσο σπάνιο πλέον για hardcore μπάντα) με την εναρκτήρια ιαχή Anarchyyyyyyy να κάνει όλους τους απολιτίκ σύγχρονους "χαρντκοράδες" να τρέμει η γη κάτω από τα πόδια τους.
Για επιδόρπιο οι Ryker's δε πέφτουν στη "World Wide Trap" και σερβίρουν μια τελευταία hardcore ροχάλα σε όλους τους wanna be...σπάνε και κάτι πιάτα στο τέλος.
Πέρα από τις φιλολογίες αυτό που μου άρεσε στο άλμπουμ πέρα από το attitude και τους στίχους ήταν η αίσθηση του ήχου που μπήκε στ'αυτιά μου. Οι κιθάρες το ίδιο βρώμικες όπως παλιά και με τον ίδιο ακριβώς ήχο παρόλο που με τη σημερινή τεχνολογία θα μπορούσαν να κάνουν "παπάδες"...ειδικά για μπάντα με τον ήχο των Ryker's. Ο Kid D μου φάνηκε λιγότερο θυμωμένος αλλά σοφότερος, είναι και τα χρόνια άλλωστε. Αξιο comeback και περιμένω με αγωνία να τους ξαναδούμε ζωντανά.
CyCo Alx
Αξιολόγηση : 9/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου